Ratten en rasta's

Rosa, de eigenaresse van de amandelgaard waar ik bezig ben, is bang dat een constructie van stro ratten aantrekt. Hoe zij daar bijkomt? Naar het schijnt kent zij één of twee verhalen van mensen die iets met stro hebben gebouwd waarna die constructie is "opgegeten" door de ratten. En dat is onprettig natuurlijk.
Nu ken ik in ieder geval één van die twee woningen. Die wordt gebruikt door een gezin die vallen binnen de groep die hier met "rasta's" wordt omschreven. Het zijn inderdaad meestal mensen die een rasta-kapsel hebben, maar dat hoeft niet. Honden hebben ze meestal ook, liefst van die lekkere grote.
Ze zijn vrijwel allemaal afkomstig uit de agglomeratie van Barcelona en hier naartoe gekomen voor de vrijheid. Net als wij een beetje, maar er is toch een verschil. Ten eerste hebben wij geen huisdieren. Ten tweede, ik heb heel wat van die jongens en één meisje aan het werk gehad, zijn het blowers, dat hoort er ook bij. Net zoals Rosa trouwens. Ten derde hebben ze meestal een stelletje piercings door hun neus, tong, wenkbrauwen en oren, verder kan ik het niet zien. En dat al heel lang, nog voordat piercings en tatoeage mainstream werden. Uiterlijk zijn er zeker verschillen met ons.
Innerlijk ook. In ons dorp hebben we altijd wel een aantal rasta's wonen. Tegenwoordig gelukkig wat minder, en dat zeg ik vanwege de hondestront. Gedurende de hoogtijdagen van de rasta-invasie in Berrós, waren er zeker tien van die enorme beesten. Die, de boer had ook loslopende honden destijds, het toegangspad van ons huis gebruikten als overgangsgebied van hun respectieve territoria. Alsof je met Risk afspreekt een wissellandje in te stellen om geen grote legermachten te hoeven verliezen om een bonuskaart te kunnen krijgen.
Het gevolg laat zich raden. Het pad naar ons huis lag meestal bezaaid met enorme hoeveelheden hondestront. Dat is nu gelukkig voorbij. Maar als ik er iets van zei tegen mijn rasta-medewerkers die eigenaar van zo'n beest waren, zeiden ze doodleuk dat het gratis organische mest was. Meerdere malen heb ik overwogen de gratis mest voor ons huis te verzamelen en bij hun huis voor de voordeur achter te laten op een donkere avond. Dan heb je de volgende ochtend ruzie omdat je asociaal bent, dat wel.
Terugkomend op Rosa en de ratten, wat zegt Wiki?

De bruine rat was en is de oorzaak van veel overlast voor de mens. Dit heeft de mens echter ook voor een groot deel aan zichzelf te wijten. De bruine rat kan zich namelijk zo goed in de buurt van de mens handhaven, omdat die zijn afvalprobleem vaak niet netjes oplost(e). In een stad waar het riool was gemoderniseerd verdween het rattenprobleem grotendeels.

Smeerlappen trekken ratten aan staat daar eigenlijk. En dat is nou precies wat mijn punt is. Dat huis dat volgens Rosa door de ratten is verzwolgen wordt bewoond door een beetje viezige rasta's. Voorzover dat adjectief geen pleonasme is. Ze hebben uiteraard honden, ze hebben een aantal ezels en ik meen die man weleens te hebben horen zeggen dat hij zich niet doucht omdat dat de natuurlijke bescherming van de huid aantast.
En dieren met gif proberen te verwijderen is ook onnatuurlijk. Dat hebben wij gedaan toen wij ons huis kochten. In die vieze oude stal hadden wij ook wat ratten als medebewoners. Bleken gelukkig niet resistent.

Dus voor het huisje van Joep hebben wij géén anti-ratten scherm om het stro heen gemaakt. Maar Rosa stáát erop dat ratten niet in het stro kunnen komen. Mijn argument dat als ratten zo van stro houden al die reusachtige pakhuizen met stro dus Hamelen-achtige kolonies zouden moeten huisvesten is zaaien op een droge akker.
Ratten eten geen stro, want daar zit haast alleen maar koolstof in. En ze hebben eiwitten nodig. Wat ze wel doen is in stro en hooi nesten maken, lekker warm, om elders hun voedsel te vergaren. En dat is nu precies de reden dat wij op onze composthopen nooit vis,- en vleesresten gooien. Eiwit is dat.
Die strobalen die ik vorig jaar november heb achtergelaten in Riudecols zouden dus inmiddels vergeven moeten zijn van de ratten. Toch eens aan Rosa vragen.......

Terug naar de website

Bouwfoutje?

Coaches en leermeesters

Mijn oom en leermeester (geen coach!) had binnen het familiebedrijf de naam dat hij altijd op de bouw verscheen op het moment dat er geknoeid werd. En hoewel het adagium onder de werknemers was: "Wij zijn knoeien gewend" heerste er toch een zekere spanning op het moment dat de heren aan het knoeien gingen. Ik heb wel eens meegemaakt dat er een leerling naar buiten werd gestuurd om op de uitkijk te gaan staan en te waarschuwen of oomlief aan kwam rijden in zijn aannemers-auto.
Hem werd dus een zesde zintuig toegedicht. Je kunt erover twisten of dit soort observaties klopt. Meestal is het zo dat er genoeg geknoeid wordt zonder dat iemand het ziet. En die keren dat je betrapt wordt, worden dan in het geheugen opgeslagen. Aan de andere kant weet iemand met ervaring uiteraard welke details lastig uitvoerbaar zijn en derhalve in aanmerking komen voor een minder gecompliceerde knoei-ingreep. Een leermeester zegt dan: Dat doe je niet goed, dat moet beter. Terwijl een coach zegt:..........(dat zou ik eigenlijk niet weten).

God zegen de greep

Zelf loop ik ook al weer een paar jaar rond in het vak. Dus krijg ook ik regelmatig te horen van mijn personeel dat ik nét op het verkeerde moment de bouwplaats betreed. In tegenstelling tot mijn oom werk ik vaak ook zelf mee en moet daardoor regelmatig de aanvechting onderdrukking om te knoeien. Het is een beetje de 80/20 regel. Goed is goed genoeg, maar soms wéét je dat het eigenlijk net niet goed genoeg is. 79 of lager.
Zo ook bij een detail van het huisje wat Joep en ik en de rest hebben gemaakt. Er was één aansluiting met de grond (dat heb je als je half ondergronds bouws, aansluitingen met de grond) waarvan ik toen ik er mee bezig was dacht: Dit zit niet helemaal lekker. Die balen lagen te dicht bij de grond, bovendien waren het balen die een beetje nat waren geworden tijdens het transport. Eigenlijk zou ik.........Maar niet dus. Ik had haast, het goede materiaal om het béter te doen niet direct voor handen. God zegen de greep.

Stank

Franka is overgevoelig voor bepaalde luchtjes. Rioolgerelateerd om het met grove pennestreken te omschrijven. Nu dus ook. Als we de deuren van Joep's huis een nachtje dichtlaten (er is -nog- geen mechanische ventilatie) ruikt zij bij binnenkomst een onaangename geur. Het stinkt! Joep en ik ruiken ook wel vaagjes iets wat niet helemaal fris is, maar niet meer dan dat. Alsof je na de ochtendplas nog even teruggaat naar je bed. Niet helemaal fris, maar stinken?
Hoe dan ook, dat brengt ons tot het vermoeden dat er toch wat stro is dat -licht, zou ik zeggen- aan het rotten is. Volgens Joep, die zojuist een geur-onderzoekje heeft gedaan, is het het sterkst aanwezig in een bepaalde hoek van het gebouw. Je raadt het al. Mijn hoekje. Zou zomaar een bouwfout kunnen blijken te zjn.

Oplossing

Nu is dat hele gebouwtje van Joep een experiment. Er hoeft niemand permanent in te wonen en de oplossing voor het vermoedelijke foutje is vrij eenvoudig. Balen eruit, de aansluiting met de grond met niet rotgevoelig materiaal maken tot een fatsoenlijke afstand van die grond en indien nodig een paar nieuwe balen erin.
Toch ga ik het niet doen, voorlopig. In de eerste plaats hebben we pas een paar dagen geleden in die zone de afwatering eindelijk goed in orde gemaakt. Dus het zou zomaar kunnen dat nu de vochthuishouding is verbeterd en de hele constructie langzaam het bouwvocht aan het kwijtraken is, het rotten stopt.
Eerst maar eens de winter afwachten, zeg ik.

Dan sturen we Franka in het voorjaar nog eens die kant op.

Terug naar de website

Cool!

Zo, zomer voorbij, we gaan binnenkort weer verder met het strohuis. Deze week ga ik praten met Rosa. Het bleek dat de communicatie via Juanca, haar man, toch wat veel storing op de lijn heeft gebracht. En formeel is Rosa de eigenaar van het perceel, dus zij wil ook iets te vertellen hebben. Dat is wel begrijpelijk.
Bij het gesprek kan ik ervaringen meenemen die we inmiddels op hebben gedaan met Joep's bouwsel hier in de achtertuin. Joep's huisje is namelijk min of meer klaar. Er hebben zelfs al mensen in gebivakkeerd afgelopen zomer. Al bestond de buitenkant destijds nog uit zichtbaar stro, inmiddels is dat bekleed met ruwhouten planken met een naad. Voor de ventilatie is dat.
Wat nog leuker is om te melden: Joep's huis is in zekere zin geslaagd te noemen. Geslaagd dan toch in ieder geval als we naar het door hem gehanteerde (en ook voor mij belangrijke) uitgangspunt kijken. Het huisje van Joep is namelijk koel. Cool dus!
Feitelijk is het zelfs bijna zorgwekkend koel. Het koelt ´s nachts af tot een graad of 16. En als je overdag niet de deuren wijd openzet, blijft het een graad of 17, maximaal 18 als het buiten erg warm is. Dat is wel mooi, als het dan tenminste ´s winters niet verder zou afkoelen dan tot een graad of 12, 13 of 14.

Wel een spannend avontuur eigenlijk! Hieronder de foto's:

De zijkant afgewerkt met ruwe planken en naden voor de geventileerde spouw

De bovenkant met het vegetatiedak, plaggen uit de omgeving

Panorama van de terraskant, let op het uitzicht in de weerspiegeling!
De uitstekende balken zijn voor een pergola, indien het te zonnig/warm blijkt.

Terug naar de website