Fiasco 2

Gisteravond na thuiskomst las ik een interview met Salim Ismail. Wie is deze man? Welnu, Salim Ismail is de veertigjarige directeur van Singularity. Wat is Singularity? Ik stel deze vraag in min of meer retorische zin, dus beantwoord ik hem zelf. Singularity University is een door Google en de NASA opgerichte universiteit. Erg Amerikaans ben ik geneigd te vinden: zet slimmerds bij elkaar en vindt uit, zoiets. Een -typisch Amerikaans?- vooruitgangsgeloof, gecondenseerd in leuzen als: "Wat is de oplossing voor de werkloosheid en economische stagnatie in Spanje? De Silicon Valley methode!" Durf, investeer en zijt niet bang om op je bek te gaan.
Wij polderaars vinden dat maar zozo. Als ongeveer 0,01% van de Apps uiteindelijk geld oplevert, zijn er dus voor elke succesvolle App 9999 mensen/clubjes die zich met hart en ziel aan de uitwerking van een briljant idee hebben geweid, die nog niet eens de kosten eruit hebben. Het winnaarsverhaal wordt hiermee genuanceerd, want levert die ene succesvolle App werk op voor alle 10.000 personen? Vermoedelijk niet.

Aan de andere kant kan de attitude die ze in die kunstborsten-vallei schijnen te hebben, ons sceptici toch ook wel wat leren. Meer in het bijzonder de idee dat een goeie mislukking meer waard is dan een marginaal "succes".
Mij persoonlijk in elk geval wel. Niet dat ik grote successen nastreef met mijn strobouwsel, maar wel dat ik door een frisse blik in staat was om een paar ideeën die ik had met elkaar te verzoenen. Waardoor ik voor Joep's huisje een leuk plannetje heb bedacht. Daarover later meer.



Terug naar de website

De plek

Het plan moet uitgevoerd gaan worden op de volgende locatie. Een verwaarloosde amandel,- en olijvengaard vlakbij de bewoonde wereld, de steden Reus (15 min)  en de prachtige oude Romeinse stad Tarragona (22 min) binnen handbereik.
Het strand is ook een kwartiertje, en de plek zelf is rustig gelegen net aan de grens van het Parc Natural Serra de Montsant.
Tenslotte zit je op vijf kwartier van Barcelona, zonder nadere toelichting, en anderhalf uur van de Delta van de Ebro, één van de mooiste vogelgebieden van Europa.
Vanaf de gaard heb je vrij uitzicht. Aan de horizon zie je nog net het silhouet van Port Aventura, het symbool van de Costa Daurada en het massatoerisme, maar vooral de zee. Van alles wat de Middellandse Zee voor veel mensen minder aantrekkelijk maakt, de drukte en de grote hoeveelheden appartementgebouwen heb je precies geen last. Alles wat de Middellandse Zee juist aantrekkelijk maakt voor iedereen zoals het klimaat, het eten, de cultuur en de prachtige natuur krijg je er zo bij. Het is kort samengevat een prachtplek in het achterland van het massatoerisme. Rust & natuur in overvloed met al het moois wat ooit heeft geleid tot de massaficatie voldoende dichtbij voor hen die dat leuk vinden.
Het Middellandse Zee klimaat maakt het tot een prima bestemming voor het voor,- en najaar. De bereikbaarheid vanuit Nederland en België is met regelmatige vluchten door Ryanair vanuit Bremen, Weeze, Eindhoven en Charleroi op Reus/Barcelona (15 min) zeer goed.

Fiasco?

Het is al weer even geleden. In november zijn we naar de elders beschreven locatie geweest om de door mij bedachte experimentele stro-constructie te bouwen. Ik zeg we, want behalve ikzelf waren er drie Nederlandse middelbare heren overgekomen (Doeke, Roald en Joost geheten) en Juanca, de eigenaar van het land, was er ook. Juanca staat op deze foto toen hij de Nederlandse brigade de laatste werkdag vergastte op "Carn à la brasa". Wij zouden zeggen barbecue. Doeke, Roald en Joost moesten wel weten dat ze in Catalonië waren geweest, vond Juanca.

                                         ©doeke fennema/kleurcorrectie: ernaschmidt, voorkleur

Het was gezellig. Niet in het minst omdat één van ons in een relatiecrisis verkeerde, waardoor de avondlijke gesprekken een sterk persoonlijk karakter kregen. Behalve Doeke kende ik die mannen helemaal niet en zij elkaar onderling eigenlijk ook nauwelijks. Dat heb je met mannen, ze delen een gemeenschappelijk klein dingetje (stoere auto's bijvoorbeeld) en sluiten zich vol overgave aan bij een clubje. In dit geval waren zij drieën lid van het clubje: "Dingen doen met de mannelijke nakomelingen waar de vrouwelijke leden van het gezin niet voor te porren zijn." Geen stoere auto's, maar kamperen in december en je handen warmen bij het kampvuur, van die dingen. Zelf ben ik geen lid van hun club, en ook al gaat het lidmaatschap geloof ik via ballotage, waardoor het in zekere zin een eer zou zijn om lid te mogen worden: laat maar, ik ben niet zo van kampvuren. Juanca kon niet alle gesprekken over de relationele problemen volgen, maar woont zelf tegenwoordig weer samen met de vrouw waarmee hij vroeger getrouwd was, toen gescheiden en nu hun relatie omschrijft als:  "Ni con ni sin", of in de oorspronkelijke versie: "Ni contigo, ni sín ti tienen mis penas remedio; Contigo porque no vivo, ni sin ti porque me muero" (Niet mét en niet zonder jou ben ik  gelukkig; Niet met jou omdat ik niet leef, niet zonder jou omdat ik dood ga.") en dus aan een half vertaald woord genoeg had.........

Op de foto hieronder ben ik te zien in wat je een contemplatieve houding zou kunnen noemen. Dat heeft twee oorzaken. In de eerste plaats was de hernia waar ik al twee maanden last van had door dat bouwen tot volle ontplooiing gekomen. De helft van de tijd kon ik mij slechts op mijn knieën verplaatsen. Niet prettig.

In de tweede plaats was ik gedurende de nacht voordat deze foto werd gemaakt tot de conclusie  gekomen dat het bouwen van een boog zoals ik het wilde proberen, je ziet onder mij een boel kromme dingen liggen, niet zou lukken die week. Een fiasco dus?

                                                ©doeke fennema/kleurcorrectie: ernaschmidt, Voorkleur
Ja en nee. Het fiasco was dat ik, ondanks avonden lang twijfelen, toch voor een experiment had gekozen dat op deze manier niet werkt. Nee, het was geen fiasco omdat dat natuurlijk precies het doel is van een experiment: Kijken of iets werkt.

Inmiddels heb ik een nieuw plan. In zekere zin aanvullend, want die hoop strobalen op de foto gaat dit voorjaar alsnog worden omgezet in een vorm die op een gebouw lijkt. De heren van de kampvuur-club willen zelfs graag terugkomen.
Het nieuwe plan ga ik hier bij ons huis verwezenlijken. Joep moet een  profielwerkstuk  maken en wil dat gaan doen over duurzaam bouwen. Een beetje aangestoken door de gekte van zijn vader, denk ik. En wat is er nou leuker dan naast de theorie een praktijkproef te doen? Dus ga ik hier samen met Joep en andere gezinsleden een ding maken waarin je kunt kamperen. Joep wil er zelfs een tijdje in gaan wonen, zo meldde hij gisteravond. Komende zomer gaat dat ding in de verhuur én het zal dienst doen als eerste prijs voor de fotowedstrijd die we houden om onze website te vernieuwen.

Als dat geen synergie is.......

Terug naar de website